Door de waan van de dag, de veelheid der dingen, maar ook door overtuigingen als ‘niet zeuren, maar doorgaan’, verliezen we contact met onze natuurlijke en menselijke grenzen. Met als gevolg: stressklachten. Daarnaast helpt deze modus ons vaak niet om de beste keuzes te maken.
Een eigen voorbeeld. In het begin van mijn zaak, nu al weer zo’n 10 jaar geleden, had ik de neiging om te veel afspraken in te plannen en de afspraken die ik plande ook nog eens krap op elkaar volgend in te plannen. Na een tijdje merkte ik dat ik last kreeg van benauwdheid. Dit kon ik toentertijd niet direct plaatsen. Pas na enige tijd legde ik de link tussen een overvolle agenda en mijn fysieke klacht. Ik zag deze klacht eerst als een last. Iets wat me weerhield om mijn afspraken zo in te plannen zoals ik wilde. Echter bemerkte ik, door vallen en opstaan, gelukkig hoe geweldig dit mechanisme eigenlijk is. Mijn lichaam gaf immers een signaal af dat ik het te bont aan het maken was. Een natuurlijk beschermingsmechanisme. Wat mij helpt om mijn agenda gezond en duurzaam te beheren.
Iedereen heeft zo zijn eigen fysieke signalen waaraan hij of zij zaken kan herkennen. Het vergt in het begin discipline om stil te staan en te luisteren. Maar je kunt de vruchten al snel plukken en de signalen helpen je om steeds meer afgestemd te raken op jezelf. Waardoor je lichamelijke signalen ook steeds milder worden.
Bijvoorbeeld mijn benauwdheid. Deze was in het begin heel intens aanwezig, zo aanwezig dat ik er niet omheen kon. Vervolgens, door hier steeds meer naar te gaan luisteren en te handelen, heb ik nu een niveau bereikt waarbij ik, als ik een afspraak te veel wil inplannen, een aarzeling voel. Deze aarzeling is nu voldoende om mezelf te corrigeren of me in staat te stellen een keuze te maken om die afspraak wel te doen en iets anders te verplaatsen of niet te doen. Negeer ik het signaal, dan wordt het groter en intenser. Maar doordat ik luister en ernaar handel, blijft het signaal licht.