Onze tijd biedt veel mogelijkheden en mensen hoeven zich op hun werk nog maar zelden te vervelen. De huidige tijd van reorganisaties en afslankingen betekent helaas meestal meer werk met minder mensen. Al dit werk kan een keerzijde hebben als we de wens koesteren om alles altijd af te hebben. Maar hoe gaan we dan met al dit werk om?
Rennen, ons altijd maar haasten en onszelf onder druk blijven zetten om een overvol bord te ledigen terwijl het zich automatisch blijft vullen, lijkt mij in ieder geval niet de juiste weg. Het is eerder een weg die ons uitholt, ons humeur omlaag haalt en onze energie om leuke dingen te doen met onze dierbaren doet wegvloeien. Het heeft iets demotiverends, niet?
Wat dan wel?! Laten we eerst eens beginnen met werk als een continu iets te zien. Of zoals de Amerikanen zeggen: een ‘ongoing process’. Dus niet iets wat af móet zijn voordat je rust kunt hebben. Want laten we eerlijk zijn: als we pas mogen rusten als al ons werk af is, kunnen we lang wachten.
Laten we vervolgens ons werk ook anders gaan waarderen. We zijn dit werk ooit gaan doen (als het goed is tenminste) omdat we dit leuk vonden, een bijdrage wilden leveren, wilden leren enzovoort. Werk is dan ook iets goeds, iets waarvan we eigenlijk niet willen dat het stopt, toch? Maar blijkbaar kunnen we de positieve kant van werk uit het oog verliezen en het gaan ervaren als een last, een verplichting, een ‘moeten’. Dan zit er toch iets niet goed. Het lijkt me belangrijk om na te gaan hoe je de positieve kant van werk bent verloren en hoe je dit weer kunt hervinden.
Kijk eens naar het meisje op bijgevoegde foto. Ik wens haar toe dat ze nooit klaar zal zijn met leren en ontdekken, maar ook dat ze nooit het plezier en de voldoening van het leren en ontdekken verliest.
Werk is het mooiste dat er is, laten we dus zorgen dat we iets voor de volgende dag overlaten. Don Herold